ஆர்த்திகனின் ‘ARN’ காளான் கடை உலகெங்கும் உள்ள ஈழத்தமிழர் மத்தியிலும் மிகவும் பிரபலம். என் அம்மாகூட பல தடவைகள் இந்தக்கடையைப்பற்றிய காணொலியை யூடியூபில் பார்த்துவிட்டுச் சிலாகித்ததுண்டு. இம்முறை ஊருக்குச் சென்றபோது ஆர்த்திகனோடும் அவரது குடும்பத்தினரோடும் நெருங்கிப் பழகக்கூடிய சந்தர்ப்பம் அமைந்தது. கூடவே அவர்களது காளான் உணவுடனும்.
பலாலி றோட்டில், பரமேஸ்வராச்சந்திக்கும் தபால்பெட்டிச்சந்திக்கும் இடையே வீதியோரமாக இவர்களின் பெட்டிக்கடை அமைந்துள்ளது. கடையில் நின்று வியாபாரம் செய்வது ஆர்த்திகனின் தம்பியான குமரன். ஆர்த்திகனும் அவ்வப்போது அதில் இணைந்துகொள்வதுண்டு. பின்னேரங்களில் காளான் பஜ்ஜியும் சூப்பும் கட்லட்டும் விற்பார்கள். தவிரக் காளான் பிரைட் ரைஸ், காளான் டெவில் போன்றவையும் ஓர்டருக்கு விநியோகம் செய்தார்கள். யாழில் நின்ற ஒன்றரை மாதங்களில் ஐந்தாறு முறையாவது அந்த பஜ்ஜியும் சூப்பும் சாப்பிட்டிருப்போம். நாங்கள் நின்ற காலம் வேறு ஒரே அடை மழையா, பெட்டிக்கடை முன்னே நின்று மொறு மொறு பஜ்ஜியும் ஆவி பறக்கும் கார சூப்பும் உட்கொள்ளும் அனுபவமே பரவசமாக இருந்தது.
யாழ்ப்பாணத்தின் பெரும்பாலான சுப்பர் மார்க்கட்டுகளுக்கு காளான் விநியோகம் செய்வதும் இவர்கள்தான். வீட்டிலேயே பெரும் காளான் பண்ணை ஒன்றை உருவாக்கியிருக்கிறார்கள். தவிர வேறும் பலரோடும் ஒப்பந்தம்போட்டு பயிற்சி கொடுத்து அவரவர் வீடுகளில் சிறு தொழில் முயற்சிகளை ஊக்குவிக்கிறார்கள். ஆர்த்திகனுடைய வீட்டுக்கும் சென்று அவருடைய காளான் பண்ணையைப் பார்க்கும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. காளான் உற்பத்தியின் ஒவ்வொரு படிமுறைகளையும் மிக நேர்த்தியாக அவர் விளக்கியபடியே சுற்றிக்காட்ட ஆச்சரியமே விரிந்தது. அன்று இரவு உணவாக வீட்டில் நின்ற நாட்டுச் சேவல் ஒன்று சட்டிக்குள் பறந்து, அற்புதமான கோழிக்கறியாக கோப்பைக்குள் விழுந்ததைக் கண்டு மென்று உண்டு தீர்த்த பாக்கியமும் எனக்குக் கிடைத்தது.
ஆர்த்திகனிடமிருந்து நிறைய விடயங்களைக் கற்றுக்கொள்ளக்கூடியதாக இருந்தது. அவர் தனது தொழில் முயற்சிகள் பற்றியும் எப்படியெல்லாம் தேங்கிவிடாமல் தொடர்ந்து முன்னோக்கி இதனை அபிவிருத்தி செய்யவேண்டும், எந்த வேகத்தில் செய்தல்வேண்டும் என்றெல்லாம் விவரிக்கும்போது கேட்டுக்கொண்டேயிருக்கலாம். இத்தனைக்கும் ஆளுக்கு வயசு இருபத்தாறுதான். யாழ் பல்கலைக்கழகத்தில் முகாமைத்துவப் பட்டப்படிப்பை முடித்து அண்மையில்தான் அவருடைய பட்டமளிப்பு விழாவும் நிகழ்ந்தது. ஆனாலும் அதற்குள் தனியாக ஒரு சிறு தொழிலை ஆரம்பித்து, படித்த படிப்பையும் பயன்பாட்டில் கொண்டுவந்து, சளைக்காமல் இயங்கிக்கொண்டிருக்கும் இந்த இளைஞர் கொண்டாடப்படவேண்டியவர் என்று தோன்றியது.
ஒரு நாள் ஆர்த்திகனின் தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது.
‘உடனே சிலிண்டர்களைத் தூக்கியோண்டு ஓடிவாங்கோ, சந்தியில் ஒரு லோடு வந்து நிக்குது’
அப்போது வீட்டில் இரண்டு மூன்று மோட்டர்சைக்கிள்கள் நின்றிருக்கும். ஆளாளுக்கு ஒரு வெற்று சிலிண்டரைத் தூக்கி மோட்டர்சைக்கிளில் ஏற்றிக்கொண்டு பறந்தோம். அந்நாட்களில் மண்ணெண்ணெய் கொடுக்கிறார்கள் என்றவுடன் கலனை எடுத்துக்கொண்டு சைக்கிளில் பறந்த ஞாபகம்தான் வந்தது. ம்ஹூம். ஏமாற்றம்தான். இப்படி இரண்டு மூன்று தடவைகள் நிகழ்ந்தன. ஒருநாள் இயலாக்கட்டத்தில் பத்து கிலோ சிறிய சிலிண்டர்தான் கிடைத்தது என்று அதனை எங்கிருந்தோ அறா நட்டத்தில் ஆர்த்திகன் வாங்கி வந்தார். கடையை மூட முடியாது அல்லவா. இந்த அமளி நிகழ்ந்து ஓரிரு வாரங்களில் திடீரென்று எரிவாயு சிலிண்டர்கள் தாராளமாக வர ஆரம்பித்தன.
இப்போது சிலிண்டர் விலை இரட்டிப்பாகிவிட்டது. பற்றாக்குறைவேறு. ஏனைய உற்பத்திப்பொருட்களும் விலையேறிவிட்டன. இப்படியான சிக்கல்களுக்கு மத்தியில்தான் ஆர்த்திகன் போன்றோர் தொழில் செய்கிறார்கள். அந்த அற்புதமான பஜ்ஜிக்கும் சூப்புக்கும் பெட்டிக்கடை கொடுக்கும் இனிமையான அனுபவத்துக்கும் பின்னாலே இத்தனை துன்பங்கள் இருக்கின்றன என்பதை இப்போது நினைத்துப்பார்க்கையில் அவற்றின் சுவை இன்னமும் அதிகமானாற்போல.
இனிய நண்பர் ஆர்த்திகனும் அவருடைய குடும்பத்தினரும் எத்தகு இடர் வந்தாலும் தொடர்ந்து தம்முடைய தொழிற்பயணத்தில் வெற்றி நடை போட அன்புடன் வாழ்த்துகிறேன்.