பனம் பாத்தி மெதுவாக முளைவிட ஆரம்பித்திருந்தது.
அதிகாலைக் குளிருக்கு அத்தனை பனங்கொட்டைகளும் நிலவண்டுகளின் கூட்டம்போல ஒட்டிக்குறண்டியபடி தூங்கிக்கொண்டிருந்தன. பாத்தியில் இடையிடையே கோரைப்புற்கள் கிளம்பியிருந்தன. முந்தைய நாள் அடித்து ஊற்றிய மழையில் இருக்காழிகள் சில குப்புறப்புரண்டு சாம்பல் நரையேறிய மயிர்க்கற்றைகளோடு வானம் பார்த்தபடி அண்ணாந்து கிடக்க, சில கொட்டைகள் பாத்தியினின்று சளிந்து அடிவாரங்களில் சிதறிக்கிடந்தன. பூரானுக்காகப் பிளக்கப்பட்டிருந்த கொட்டைகள் எல்லாம் ஒரு பக்கம் குவிக்கப்பட்டிருந்தன. கார்த்திகை விளக்கீட்டுக்குப் பாத்தியடியில் குத்திவிடப்பட்டிருந்த பந்தத்தடி பாதி எரிந்த நிலையில் கறுப்பு வெள்ளைத் தொப்பியோடு இன்னமும் எஞ்சி நின்றது.
யோகநாதன் கலுசானைக் கழட்டி கையில் பிடித்தபடி கக்கூசுக்காகக் குந்தினான். தடித்த கோரைப்புற்கள் சில அவனுடைய மெல்லிய குண்டியில் ஊசிக்கணக்காய்க் குத்தியபோது கூசியது. அவன் முன்னாலிருந்த புல்லை எட்டிப்பிடுங்கி, அதன் தண்டை நுனிப்பற்களால் சப்பினான். கயர்ந்தது. கைக்கெட்டும் தூரத்தில் கிடந்த பனங்கொட்டைகளை எடுத்து பாத்தியை நோக்கி எறிந்தான். சிலது பூரான் வேரோடு வந்தது. சிலது மச்சுப்போய் ஊமலாக வந்தது. ஒரு கொட்டையைப் பிரட்டும்போது உள்ளேயிருந்த நத்தை ஒன்று அவசர அவசரமாகத் தன்னை உள்ளிழுத்துக்கொண்டது.
“அதான் கண்டுட்டனே, பிறகென்னத்துக்கு ஒளியிறாய்?”
நத்தை பேசாமல் அப்படியே கல்லுப்போல் சமைந்திருந்தது. யோகநாதன் கையிலிருந்த புல்லினால் நத்தையைப் புரட்டிப்போட்டான். இப்போதும் அது தன்னை உள்ளிழுத்தபடியே கிடந்தது. அவன் அந்த நத்தையை கையால் எடுத்து, சற்றுத்தள்ளி ஊர்ந்துகொண்டிருந்த இன்னொரு நத்தையை நோக்கிக் குறிபார்த்து எறிந்தான். படவில்லை. ஆனால் சலசலப்பில் அந்த நத்தையும் இப்போது தன்னை கூட்டுக்குள் உள்ளிழுத்துக்கொண்டது. மலம் முட்டியதும் யோகநாதன் எழுந்து சற்றுத்தள்ளி உட்கார்ந்தான். அங்கும் ஒரு நத்தை கிடந்தது. அதனையும் எடுத்து பழைய நத்தையை நோக்கி எறிந்தான். இம்முறை குறி தவறவில்லை. அவனுக்கு இந்த விளையாட்டின் சுவாரசியம் பிடித்துக்கொண்டது. சுற்றிச் சுற்றி உட்கார்ந்தபடியே நத்தைகளை எடுத்து ஒரு குறிப்பிட்ட நத்தையை நோக்கி எறிய ஆரம்பித்தான். அந்த நத்தையைச் சுற்றி இப்போது அவன் எறிந்த நத்தைகள் எல்லாம் சுற்றிக்கிடந்தன. யோகநாதனுக்கு தன்னுடைய ஆரம்பக்குறி எது என்று இப்போது குழம்பிவிட்டது. ஆனாலும் எறிகையில் ஏதோ ஒரு நத்தையில் போய்ப் பட்டது உற்சாகத்தைக் கொடுத்தது. அவன் தொடர்ந்து இப்படி எறிந்துகொண்டேயிருக்க நத்தைக்கூட்டமும் பனம்பாத்திபோல ஓரிடத்தில் குவியத்தொடங்கியது.
“யோகு … இருந்து முடிஞ்சால் அங்கனக்க கிடந்தது அடிபுண்ணாத. குண்டியைக் கழுவீட்டு, கக்காவை வெட்டித்தாட்டிட்டு இஞ்சால வா”
பங்கயம் குரல் கொடுத்தது யோகுவுக்குக் கேட்கவில்லை. அவன் அந்த நத்தைக் குவியலையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அந்த நத்தைக் குவியலை மண் போட்டுப் பாத்தியாக்கினால் சில மாதங்களில் நத்தைக் கிழங்கு எடுக்கலாமா என்று யோசித்தான். பாத்தியருகிலிருந்த பந்தத்தடியைப் பிடுங்கி எடுத்து நத்தைக் குவியலைச் சுற்றிக் கோடு கீறினான். பல நத்தைகள் கூட்டுக்குள்ளிருந்து தலைநீட்டி மீண்டும் ஊர ஆரம்பித்திருந்தன. யோகு பந்தத்தடியால் அவற்றை எல்லாம் மீண்டும் கோட்டுக்குள் தள்ளினான். சில நத்தைகளைப் புரட்டிப்போட்டு பூரான் வந்துவிட்டதா என்று கவனித்தான்.
“என்ன அரியண்ட வேலை பாத்துக்கொண்டிருக்கிறாய்? உன்னையல்லோ பாத்திக்குப் பக்கத்தில கக்கூஸ் இருக்கக்கூடாது எண்டு சொல்லுறனான்?”
பங்கயம் சத்தம்போட்டவாறே ஓடிவந்து அவனைத் தரதரவென கிணற்றடிக்கு இழுத்துச்சென்று அவனது குண்டியைக் கழுவிவிட்டாள். பின்னர் மண்வெட்டியை அவன் கையில் கொடுத்து, சிறு குழி வெட்டி மலத்தை உள்ளே தள்ளி மூடச்செய்தாள்.
“ஏமலாந்திக்கொண்டு நிக்காம போய்ப் பல்லை விளக்கி வெளிக்கிடு, முதல் லோஞ்சி வரமுதல் ஆமத்துறுட்ட போயிட்டு வரோணும்”
யோகு ஆலங்குச்சியை ஒடித்துப் பல் துலக்கியவாறே மீண்டும் பாத்தியடிக்கு வந்தான். பனம்பாத்தி அப்படியே குலையாமல் இன்னமும் நிம்மதியாகத் தூங்கிக்கொண்டிருந்தது. அவன் போட்டுவைத்திருந்த நத்தைப்பாத்தி கலைந்து நத்தைகள் தறிகெட்டு நாலா திசையிலும் இழுத்து இழுத்து ஊர்ந்துகொண்டிருந்தன. யோகு பந்தக்கழியைத் தேடியெடுத்து அந்த நத்தைகளை திரும்பவும் கட்டத்துக்குள் தள்ளத்தொடங்கினான். அதே கழியால் நிலத்தைக் கிளறிச் சிறு பாத்தி மேடை அமைத்து நத்தைகளை அடுக்கத்தொடங்கினான். தண்ணீர் தெளித்து, பூவரசு இலைகளால் நத்தைப் பாத்தியை மூடிவிட்டு, பந்தத்தடியை அருகிலேயே நாட்டிவிட்டான்.
“இப்ப ஒருத்தருக்கு அகப்பங்காம்பு தேடி வரப்போகுது. கொண்ணனுக்கு செல்லங்குடுத்துத்தான் அவன் எடுபட்டுத் திரியிறான். இப்ப நீயும் சொல்வழி கேக்கிறதில்லை. எனக்கெண்டு வந்து பிறந்துதுகள்”
தாய்க்காரியின் சத்தம் கேட்டதும் யோகு நத்தைகளைக் கைவிட்டுவிட்டு கிணற்றடியை நோக்கி ஓடினான்.
000
பங்கயம் உள்ளதுக்குள்ளேயே கொஞ்சம் விருத்தமாக இருந்த நூல் சேலையை எடுத்து அவசரமாக அணிந்துகொண்டாள். கொட்டிலின் தட்டியைத் திறந்து வெளிச்சத்தைப் பரவவிட்டு, சாமித்தட்டிற்கு விளக்கு ஏற்றினாள். வெளியே, இடைநடுவில் கைவிடப்பட்ட அவர்களின் புதுவீடு இவளையே இறைஞ்சிக்கொண்டிருந்தது. வீரவாகு இருக்கும்போதே போடப்பட்ட அத்திவாரம். யாழ்ப்பாணத்தில் எவனுக்கும் சரியாகச் சீமெந்தில் ஓட்டு வீடு கட்டத்தெரியாது என்று வீரவாகு எங்கோ தெற்கே மாவனல்ல என்ற கிராமத்திலிருந்து தனக்குத்தெரிந்த மேசனையும் கட்டடப் பணியாளர்களையும் அழைத்து வந்திருந்தான். இங்கே வளவுக்குள்ளேயே சிறு கொட்டில் போட்டு சில மாதங்கள் அவர்கள் தங்கியிருந்தார்கள். பகலிரவாகத் தொடர்ந்து கட்டப்பட்டு எழுந்துகொண்டிருந்த கல் வீடு அது. அம்மாள் கோயிலின் கோபுரத்து உச்சியைத் தாண்டாமல் உயரத்தை எப்பன் இறக்கிக் கட்டவேண்டும் என வீரவாகு சொல்லிக்கொண்டிருந்தான். ஆனால் தூண் எழுப்பி நாலு சுவர் கட்டுவதற்குள் சீமான் செத்துப்போனான். பின்னர் அவள்தான் மீதி வேலையைப் பார்க்கவேண்டியிருந்தது. அட்டியலை, ஒட்டியாணத்தை, மூக்குத்தியை என்று கிடந்த நகை நட்டு எல்லாவற்றையும் விற்றும் கூரைக்கு ஒரு தீராந்திகூடப் போடமுடியவில்லை. அதுவரைக்கும் பங்கயத்துக்கு வறுமை என்றால் என்னவென்றே தெரிந்திருக்கவில்லை. பணம் ஒரு பிரச்சனையாக அவர்கள் வீட்டில் என்றைக்குமே இருந்ததேயில்லை. ஆனால் வீரவாகு இறந்து இரண்டே மாதங்களில் எல்லாமே தலை கீழானது. எவரும் உதவிக்கும் வரவில்லை. தனியே வாழும் பெண்களை மோசமாக அணுகும் ஆண்களைப்பற்றி அவள் அறிவாள். ஆனால் பெண்கள் இத்தனை குரோதம் மிகுந்த சாகசக்காரிகளாகவும் நம்பி ஏமாற்றும் கழிசடைகளாகவும் இருப்பார்கள் என்பது அவள் எதிர்பாராதது. பேசாமல் அவள் தன் ஊருக்கே போயிருக்கலாம்தான். ஆனால் அங்கு மட்டும் கொண்டாடித் தீர்த்துவிடுவார்களா என்ன? சில வருடங்களே என்றாலும் நயினாதீவில் காணி, பூமி என்று செல்வாக்காக அவர்கள் வாழ்ந்துவிட்டார்கள். இதே ஊரிலே புண்ணியலிங்கத்தையும் யோகநாதனையும் ஆளாக்கி, கல் வீட்டிலேயே காலம் முழுதும் வாழ்ந்து, இந்தச் சனத்துக்கு நாம் யார் என்று ஒரு காட்டு காட்டிவிடவேண்டும். ஓட்டு வீட்டு மாமி என்று அத்தனை பேரும் நம் காலடியில் வந்து கிடக்கவேண்டும். இதனைச் சாதித்துக்காட்டாமல் ஊரை விட்டு அசைவதில்லை என்று பங்கயம் மீண்டுமொருமுறை சொல்லிக்கொண்டாள். அம்மாளாச்சி என்று கும்பிட்டபடியே சாமித்தட்டிலிருந்த விபூதி, சந்தனத்தை எடுத்துப்பூசினாள். கொழும்பில் வேட்டி சால்வையோடு நின்று எடுத்த வீரவாகுவின் ஒரே புகைப்படம் அவளைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தது. பூ வைத்தாள்.
இந்த மார்கழி கழிந்தால் வீரவாகு இறந்துபோய் இரண்டு வருடங்கள் ஓடிவிடும். கொழும்புக்கு வெங்காயம் ஏற்றிப்போன இடத்தில் ஊரவர் யாரோ அவனுக்குச் செய்வினை வைத்துவிட்டிருந்தார்கள். புறக்கோட்டைக் கடையில் மூட்டையை இறக்கும்போதே நெஞ்சுவலி வந்து, அடுத்த அரை மணி நேரத்திலேயே உயிர் போய்விட்டது. அது யாருடைய வேலை என்று கண்டறிவது கடினமாக இருந்தது. வீரவாகுமீது ஊர் முழுதும் பகையும் புகைச்சலும் இருந்தது. அவன் நன்றாக வியாபாரம் செய்யக்கூடியவன். முழுத் தீவுமே வெங்காய அந்தர்களை யாழ்ப்பாணத்துக்கு ஏற்றி அனுப்பும்போது இவன் நேரடியாகக் கொழும்புக்கு அவற்றைக் கொண்டுபோனான். நிறைய உழைத்தான். சில கொழும்பு முதலாளிகளின் நட்பும் அவனுக்குக் கிடைத்தது. பின்னர் படகுகளில் வெங்காயம் எடுத்துச்சென்று இந்திய மீனவர்களுடனும் வியாபாரம் செய்தான் என்று ஒரு கதை கிளம்பியது. நயினாதீவின் வரலாற்றிலேயே முதன்முதலில் யாழ்ப்பாணத்தில் பெண் எடுத்தவன் என்ற புகழும் அவனுக்கு இருந்தது. கொழும்புக்கு வெங்காயம் ஏற்றுகையில் கூடவே தெல்லிப்பழையில் புகையிலையும் கொள்வனவு செய்துகொண்டு போவது வீரவாகுவின் வழக்கமாக இருந்தது. அதற்காக சித்தியம்புளியடியில் சினேகிதன் வீட்டில் அவன் தங்கி நிற்பதுண்டு. அந்தச் சினேகிதனின் தங்கைதான் பங்கயம். அப்போது ஏற்பட்ட சினேகம். பங்கயம் என்றால் முழு வலிகாமமே கிறங்கிக்கிடந்த காலம் அது. இரண்டாம் உலக யுத்தத்துக்குப் பயந்து, பிரித்தானியாவிலிருந்து தப்பியோடி இங்கு வந்து பணிபுரிந்த பல வெள்ளைக்கார ஆசிரியர்களும் அதிபர்களும்கூட பங்கயம்மீது ஒரு கண் வைத்திருந்தார்கள். பங்கயம் அப்போது இருந்த இருப்புக்கு லண்டனுக்கே வாழ்க்கைப்பட்டுப்போயிருப்பாள். ஆனால் ஏனோ அவளுக்கு வீரவாகுவைப் பிடித்துப்போனதில் நயினாதீவுக்கு வந்துவிட்டாள். ஆனால் அதையிட்டு பங்கயம் ஒரு கணம்கூட மனம் வருந்தியதில்லை. அவள் நயினாதீவுக்கு முதன்முதலாக வந்திறங்கியபோது ‘அந்த சாட்சாத் துர்க்கை அம்மனே இந்த நாகபூசணிக்கு மருமகளாக வந்திருக்கிறாள்' என்று பாலத்தடியில் அவர்களை வரவேற்று நாவூறு கழித்த ஐயர் பெருமிதத்தோடு குறிப்பிட்டிருந்தார். ஆயினும் ஊரின் இளைஞர்கள் அவளைத் துர்க்கை அம்மனாகத்தான் பார்த்தார்களா என்பது கேள்விக்குரியது. வீரவாகு இருந்தவரை நயினாதீவில் அவள் செல்வாக்கும் வசதியுமாகத்தான் வாழ்ந்தாள். அவளை அவன் நல்லபடியாகவே பார்த்துக்கொண்டான். புண்ணியன் வயிற்றிலிருக்கும்போது வீரவாகு கொழும்பிலிருந்து பன்னிரண்டு பவுணில் பதக்கம் சங்கிலி ஒன்றை வாங்கிக்கொண்டு வந்தான். நீண்ட இடைவெளி விட்டு யோகநாதன் பிறந்த சமயம் வானொலி ஒன்று ஊரை வந்தடைந்தது. அதுதான் மொத்த நயினாதீவுக்குமே முதன்முதலாகக் கொண்டுவரப்பட்ட வானொலி. அதில் ஆகாசவாணி கேட்பதற்கென்றே தெற்கே எட்டாம் வட்டாரத்திலிருந்து ஆட்கள் வண்டி கட்டிக்கொண்டுவந்த காலம் ஒன்றிருந்தது.
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஊரில் இவர்களுக்குச் செல்வாக்கு அதிகரித்தது. பிள்ளையார் கோயில் மஞ்சத்திருவிழாவும் அம்மாள் கோயிலின் கொடியேற்றமும் இவர்கள் கைக்கு வந்தன. பர்மாவிலிருந்து பெரும் புத்தர் சிலை ஒன்று ஊர் விகாரைக்கு வந்த சமயம் அதற்குத் திருவிழா எடுத்து, வீரவாகுவின் வண்டிலில் வைத்துத்தான் அதனைத் தீவு முழுதும் சுற்றி வந்தார்கள். வீரவாகு புண்ணியனையும் ஆமத்துறுவையும ஏற்றிக்கொண்டு பெருமையுடன் வண்டிலை ஓட்டியது இன்னமும் அவள் மனதில் தெரிகிறது. சிலையை விகாரையின் உட்பீடத்தில் தூக்கி வைத்ததுகூட வீரவாகும் பங்கயமும்தான். அதன் பிரதிட்டை செலவு முழுதையும் அவர்களே பார்த்துக்கொண்டார்கள். மகா வித்தியாலயத்தில் விளையாட்டுப்போட்டிகள் நிகழ்ந்தபோது பங்கயத்தைத்தான் பரிசு அளிக்க அழைத்தார்கள். அவளும் இந்தியாவிலிருந்து தருவிக்கப்பட்ட எம். எஸ். சுப்புலட்சுமி அணியும் நீலக் காஞ்சிபுரம் சேலையைக் கட்டிக்கொண்டு, பதக்கம் சங்கிலியும் தங்க ஒட்டியாணமும் மினுங்க மினுங்க ஊர் நிகழ்ச்சிக்கெல்லாம் சென்று வந்தாள். இவற்றையெல்லாம் வீரவாகுவின் உற்றத்தினர் அவ்வளவாக ரசிக்கவில்லை என்பது ஆரம்பத்தில் அவளுக்கு விளங்கவில்லை. நல்ல தண்ணிக் கிணற்றில் உப்பு சவருவதுபோல ஊர் முழுதும் பொறாமையும் எரிச்சலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகச் சவரத் தொடங்கியது. பனையடிவாரங்களிலும் பலகாரச்சூடுகளிலும் இவர்கள் குடும்பத்தைப்பற்றியே புரளி பேசப்பட்டது. கொழும்புக்காரங்கள் வீரவாகுவை வைத்துத் தங்கம் கடத்துகிறாங்கள் என்று பங்கயத்தின் காது படவே பலர் ஊரில் பேசிக்கொண்டார்கள். பங்கயத்தின் லாவுள் பழ நிறத்துக்குக் காரணம் ஊரில் அவள் குடும்பத்துக்கும் வெள்ளைக்காரர்களுக்குமிடையிலிருந்த இரகசியத் தொடர்பு என்றார்கள். பங்கயத்தின் இரண்டாவது தம்பிக்கு எப்படி பூனைக்கண் வந்தது என்று கேட்டுக்கொண்டார்கள். நயினாதீவிலேயே முதன்முதலாக ஓடு வேய்ந்த சீமெந்து வீட்டுக்கு அவர்கள் குடும்பம் அத்திவாரம் போட்டபோது கிணற்று நீரில் கடலைவிட அதிகமாக உப்புக்கரிக்க ஆரம்பித்தது. வீரவாகுவுக்கு சூனியம் வைக்கவேண்டும் என்ற பேச்சு எழுந்ததும் அப்போதுதான். அவன் பாரிசவாதம் வந்து படுத்த படுக்கையாகவேண்டும். பங்கயம் சாப்பாட்டுக்கு வழியின்றி வீடு வீடாகப் பிச்சை எடுக்கவேண்டும். இதுதான் ஊரவரின் கனவு. சின்னக்குட்டியன் இதற்காகவே மட்டக்களப்புக்குச் சென்று வந்ததாக ஒரு பேச்சு உண்டு. அப்போதுதான் புது லோஞ்சி அவிழ்த்து ஊர்காவற்துறை லைன் ஓடிக்கொண்டிருந்த ஆசைப்பிள்ளையரிலும் ஒரு சந்தேகம் இருந்தது. அனேகமான பெண்களுக்குப் பங்கயத்தின் எடுப்புமீதுதான் கடும் எரிச்சல் இருந்தது. ஆண்களுக்கு அவள் தனிக்கட்டையாவதில் ஒருவித ஆதாயம் இருந்தது. அந்தக்குடும்பம் வீழ்ச்சி அடையவேண்டும் என்ற பொதுப்புள்ளியில் எல்லோருடைய இச்சைகளும் அங்கு இணைந்துகொண்டன.
000
“புண்ணியன் எங்கடா? காலைமையே எங்கயோ அடிபுன்னப் போயிட்டானா? கொஞ்ச நாளா அவண்ட போக்கெதுவும் சரியில்ல”
“தெரியேல்ல, ராசாத்தி மாமி வீட்ட கிணறு இறைக்கினமாம். அண்ணன் ஆமை பிடிக்கப் போயிருப்பான். நானும் போட்டா?”
“கிளுவைக்காம்பு முறிக்கவா? பேசாம வாடா”
யோகுவையும் அழைத்துக்கொண்டு பங்கயம் புறப்பட்டபோது இறுவிட்டி லோஞ்சியின் சத்தம் வெகுதூரத்தே சன்னமாகக் கேட்டது. அவர்களின் வீட்டிலிருந்து புத்த கோயில் கூப்பிடு தூரம்தான். பங்கயம் வேகமாக நடக்க முயன்றபோது அவளது செருப்பு அறுந்துவிட்டது. இது இப்போது அடிக்கடி நிகழ்கிறது. சவம், செருப்பின் வாரைத் தைத்துப் போட்டாலும் நாலு எட்டு நடந்து நூல் தேய்ந்ததும் மறுபடியும் கழன்றுவிடுகிறது. ஆனாலும் அதனை வீசிவிடவும் அவளுக்கு மனமில்லை. நயினாதீவில் பெண்கள் எவரும் செருப்பு அணிவதேயில்லை. ஒரு சில முதலாளிமார் அணிந்தாலும் அவையெல்லாம் வெறும் இரப்பர் செருப்புகள்தாம். இவள்தான் மகாராணிகள் போடுகின்ற தோலில் செய்த சோலாபுரியை அணிபவள். இவள் செருப்பு அணிந்துகொண்டு எடுப்பாக நடப்பதைப் பார்ப்பதற்கென்றே சில இளவட்ட விசிறிகள் ஊரில் உண்டு. இந்தச் சோலாபுரி வீரவாகு அவளுக்க வாங்கிக்கொடுத்தது. கலியாணமான புதிதில் இரத்தினபுரியில் காமன் கூத்து பார்க்கப்போன இடத்தில் அங்காடியில் யாரோ இராஜஸ்தான் வியாபாரியிடம் பேரம் பேசி வாங்கியது இன்னமும் ஞாபகத்தில் இருக்கிறது. அதுதான் அவளுடைய முதலாவது வெளியூர்ப் பயணம். யாழ்ப்பாணம் ரவுணிலிருந்து மெயில் றெயினில் கொழும்பு சென்று அப்புறம் கண்டி, இரத்தினபுரி என்று இருவரும் திரிந்தார்கள். இரவு ஏழு மணிக்கு ஆரம்பிக்கும் காமன் கூத்தை விடிய விடியப் பார்த்துவிட்டு அடுத்தநாள் பகல் முழுதும் லொட்ஜு அறையிலேயே தூங்கியும் தூங்காமலும் கிடந்து, கதைகள் பேசி, அடங்காப்பிடாரிகளாய்க் கலந்து, சாப்பாடும் தேநீரும் உள்ளூர்ச் சாராயமும் சுருட்டும் அங்கேயே வரவழைக்கப்பட்டு. வீரவாகுவும் பங்கயமும் அந்நாட்களில் ஆடிய விசர்க்கூத்துகள் கொஞ்சம் நஞ்சமா?
“பச்சைக் கலாபமயிலே அச்சுதன் மருமகளே
பாங்கான மாமயிலே பூங்காவன குயிலே
பங்கமில்லா மாமணியே மங்கள சிரோன்மணியே
பத்தினிப்பெண்ணே பங்கயமே. என் கச்சையணிந்த மாவலியே
டண்ட ணக்கு, டண்ட ணக்கு, , டண்ட ணக்கு, டண்ட ணக்கு”
வீரவாகு சாரத்தை குறுக்குக் கட்டுக் கட்டியபடியே அந்த அறை முழுதும் சுற்றிச் சுற்றி ஆடுவான். பங்கயமும் சளைத்தவளா என்ன?
“பூமானே சீமானே கோமானே மன்மதனே
பூமேகும் சந்திரனே மாமோக சுந்தரனே
வாகாகும் உன் வீரம் பூவோடு தோற்பதென்ன?
பார் புகழும் நின் பெருமை பரணுக்குள் ஒளிவதென்ன?”
இவள் அவனைச் சீண்ட, அவன் முறைத்தவாறு அவளைப் பிடித்து அணைத்தபடி கட்டிலில் சரிப்பான். பழங்காலத் தும்பு மெத்தை அது. சின்னி எறும்புகள் ஒட்டு மொத்தமாய் மொய்த்துக் கடிப்பதுபோல தென்னம் தும்புகள் உடல் முழுதையும் குத்திச் சுணைக்க வைக்கும்.
“எந்தன் மலர்க்கணைக்கு எதிருமுண்டோடி
இதையறியாது சொல்ல வந்தாய் நீ போடி
சந்ததம் தியாகராசன் சொல் கவி பாடி
சந்தோசமாய் வருவேன், இடை தாடி”
பொழுதும் புலர்ந்து, ஊரெல்லாம் எழுந்து அமளி கொண்டபின்னும், அறைக்குள் இருவரும் பிணம்போலத் தூங்கிய அக் கணங்களை அவள் எப்படி இழந்தாள்? ஏனடா என் மாமணியே, என்னை மட்டும் உன் நினைவுகளுடன் தனியே விட்டுவிட்டு அநியாயமாய்ச் செத்துப்போனாய்? ஐயோ. ஐயோ. ஐயோ.
தான் அழுவதைப் பிள்ளை கவனித்துவிடக்கூடாது என்று நுங்குப்பனைகளைப் பராக்குப் பார்த்தவாறு பங்கயம் தொடர்ந்து நடந்தாள்.
000
ஆமத்துறு தயங்கினார்.
“பங்கயம் குறை நினையாதேயும். நான் வீரவாகுவுக்கு நிறையக் கடமைப்பட்டிருக்கிறன். அவன் இல்லாம இண்டைக்கு இந்தக் கோயிலில பர்மா புத்தர் இல்லை. ஆனா நீர் இன்னமும் இளம்பிள்ளை. தனிக்கட்டை. இப்ப உமக்கு நான் உதவி செய்தா ஊர் எங்களைப்பற்றிப் பிழையாக் கதைக்கும். அதுவும் உம்மைப்பற்றி விடுப்பு கதைக்க எண்டே ஒரு கூட்டம் இருக்கு. எண்ட பெயருக்கு மரியாதை போயிடும்.”
“அப்படிச் சொல்லாதீங்கோ. நீங்கள்தான் மனசு வைக்கவேணும். ஊரில வேற ஒருத்தரிட்டயும் நான் போய்க் கேக்கேலாது. நாகபூசணிண்ட ஊர் எண்டதால அவ்வளவு சவங்களும் கொடுக்குக்க விசத்த வச்சுக்கொண்டு திரியுதுகள். இதுகளிட்ட ஈடு வச்சா காணியை ஒருகாலமும் மீட்க ஏலாது. நீங்கள் நியாயம் தெரிஞ்சவர்.”
பங்கயமும் ஆமத்துறுவும் வாசலில் நின்று பேசிக்கொண்டிருக்கையில் யோகு தனியனாக விகாரை வளவில் கொஞ்ச நேரம் விளையாடிக்கொண்டிருந்தான். பின்னர் பொறுமை இழந்து விகாரைக்குள்ளே நுழைந்தான். அங்கே பர்மா புத்தர் நடு நாயகமாக வீற்றிருக்க அருகேயே அமைச்சர் பெருமக்கள்போல முருகனும் பிள்ளையாரும் நாகபூசணி அம்மனும் அவரை சூழ்ந்திருந்தார்கள். யோகு அந்தப் புத்தரையே வாய் பிளந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். பர்மாவிலிருந்து இந்தப் புத்தரைத் தருவிப்பதற்கு அப்பாதான் காசு கொடுத்ததாகத் தாய் சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறான். தங்க நிறத்திலிருந்த புத்தர் நன்றாகத் துடைக்கப்பட்டு பளிச்சென்று மின்னினார். தலையில் கோபுரம்போல மணிமுடி அணிந்திருந்தார். இரவுத் தூக்கம் தொலைத்த அதிகாலை சோர்வுக் கண்கள். தோடுகளின் எடை தாளாமல் தொங்கி விழுகின்ற கிழவியின் நீண்ட செவிகள். புத்தர் வேறு நகைகள் எதையும் அணிந்திருக்கவில்லை. மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் முகத்தில் சீனத்து முகவெட்டுத் தெரிந்தாலும் ஊன்றிக்கவனித்தபோது அவரும் ஊரவராகத்தான் தோன்றினார். தங்கள் கொட்டிலின் சாமித்தட்டிலும் ஒரு புத்தரைக் கொண்டுவந்து வைக்கவேண்டும் என்று யோகு நினைத்தான். அவனுக்குத் தெரிந்த சாமிகள் எல்லோருடனும் இவன் விளையாடியிருக்கிறான். வீட்டு மாம்பழத்துக்காய் இவனும் முருகனும் சண்டை பிடித்திருக்கிறார்கள். அம்மாவின் செல்லம் யார் என்று பிள்ளையார் அவனோடு முரண்டு பிடித்ததுண்டு. பனங்காட்டில் நாகப்பாம்பு சரசரத்து படமெடுக்கையில் ‘அம்மாளச்சியிட்ட சொல்லிடுவன்’ என்று மிரட்டினால் அது பயத்தில் ஓடிவிடும். தான் புத்தரோடு என்ன விளையாடமுடியும் என்று யோகு யோசித்தான். இப்படியே உட்கார்ந்திருப்பார் என்றால் இவரோடு தாயம் விளையாடலாம் என்று தோன்றியது. அவரது சோகிகளையும் தானே உருட்டிப்போட்டு, அவர் அசந்த சமயத்தில் கூழ் விழுந்தால் அலாப்பி, நாலை எட்டாக்கி, எட்டைப் பழமாக்கி.
“தம்பி, சாமியைத் தொட்டுக்கிட்டு ஊத்தையாக்கிடாதை, அது ஒண்டும் விளையாட்டுச்சாமான் இல்லை”
பங்கயம் இவனைத்தேடி உள்ளே வர ஆமத்துறுவும் பின்னாலே தொடர்ந்தார்.
“சாமிதானே, தொட்டுப்பார்க்கட்டும், பிரச்சனையில்லை”, ஆமத்துறு அவனருகே போய் கை நிறையப் பூக்களைக் கொடுத்து புத்தரின் தட்டில் வைக்கச்சொன்னார். யோகுவும் பவ்வியமாக அதனை வாங்கி புத்தருக்கும் ஏனைய சாமிகளுக்கும் வைத்து வணங்கினான். இவர் அவன் முதுகில் செல்லமாகத் தட்டிவிட்டு பங்கயம் பக்கம் திரும்பினார்.
“நீர் பேசாம உம்மட ஊருக்கே போனா என்ன? இஞ்ச இருந்து வீணா கஷ்டப்பட்டுக்கொண்டு. நாட்டு நிலைமையும் முந்திமாதிரி இல்லை. அங்கை போய் இவங்களைப் படிப்பிச்சு கவுண்மேந்து உத்தியோகத்தில சேத்துவிட்டா ராணிமாதிரி இருக்கலாமே? ஏலுமெண்டா இன்னொரு கலியாணமும் செய்யலாம். பாதகமில்லை”
“இல்லை ஆமத்துறு. இதுதான் என் ஊர். அவர் பிறந்து வளர்ந்த ஊர். என்ன நல்லா மகாராணியாத்தான் வச்சிருந்தார். இப்ப எனக்கென்ன குறை? எப்பன் வசதி வந்திட்டா ஊர் வாய் தன்னால மூடிடும். புண்ணியன் கொஞ்சம் வளர்ந்தாப்போதும், யாவாரத்தை திரும்பத் தொடங்கிடுவம். இவன் யோகுவை யாழ்ப்பாணம் அனுப்பிப் படிக்க வைக்கவேண்டும். எல்லாமே அவரிண்ட கனவு. நான் செஞ்சு முடிப்பன். அதுவரைக்கும் தோட்டத்தில வாறதை வச்சுச் சமாளிக்கலாம்”
“நான் சொல்லுறதை சொல்லிட்டன். எனக்கு வட்டியெல்லாம் வேணாம். சனம் எனக்கு உதவி செய்யுது. நான் சனத்துக்கு உதவி செய்யிறன். இதில நான் கொண்டுவந்தது ஒண்டும் இல்லை. ஆனா என் பெயரில சின்னப் புரளி கிளம்பினாலும் பத்திரத்தைத் திருப்பித் தந்திடுவன். நீர் காசைக் குடுத்திடோணும். ஊர் முழுக்க அன்பா மரியாதையா வாழ்ந்தாத்தான் அவன் ஆமத்துறு. இல்லாட்டி காவியைப் போட்டுக்கொண்டு உபதேசம் செய்யிறதில என்ன பிரயோசனம் சொல்லும்?”
ஆமத்துறு ஈட்டுக்கு சம்மதித்தவுடனேயே பங்கயத்துக்கு முகம் மலர்ந்தது. அவள் காணிப் பத்திரத்தை அவர் கையில் கொடுத்துவிட்டு, கொண்டு வந்திருந்த வெங்காய முடிச்சையும் சில காய்கறிகளையும் உள்ளே சென்று வைத்தாள். மூலையில் வைக்கப்பட்டிருந்த தும்புத்தடியையும் வாளியையும் எடுத்துவந்தாள்.
“டேய் யோகு, இந்தா இதில தண்ணி வாத்துத்தா. கோயிலை ஒருக்கா ஆமத்துறுவுக்கு தட்டிக்குடுத்திட்டுப் போவம்”
“வேண்டாம் பங்கயம். லோஞ்சி வாற நேரம். ஆக்கள் வரத் தொடங்குவினம். உம்மட மூத்த மகன் ஒருநாளும் இல்லாத திருநாளா காலமையே வந்து முற்றத்தைக் கூட்டிக் குடுத்துட்டுப் போயிற்றான். ஆள் இப்ப பெரியவனாயிட்டார். ஐஞ்சு சதம் குடுத்ததுக்கு முறைக்கிறார். பத்தியம் வேண்டுமாம். வீரவாகுண்ட பெடியல்லோ”
ஆமத்துறு சிரித்துக்கொண்டே சொல்ல, பங்கயமும் புன்னகைத்தபடி பீடத்தைப் பார்த்துக் கை தொழுதாள். கண்கள் சொருகியிருந்தாலும் பர்மா புத்தர் அவளையே வாஞ்சையோடு கவனித்தாற்போலத் தோன்றியது. உதடுகளிடையே ஆதரவுடன் ஓர் இள நகை. ஊரின் அத்தனை ஆண்களுமே ஏன் இந்தப் புத்தரைப்போல, ஆமத்துறுவைப்போல பண்பானவர்களாக இல்லை என்று பங்கயத்துக்கு அங்கலாய்ப்பு வந்தது. அப்படி என்னத்தைத்தான் அவள் கேட்டுவிட்டாள்? கணவன், குழந்தைகளோடு நிம்மதியான ஒரு வாழ்க்கையைத்தானே. சரி, அதைக் கொடுக்காமல் விட்டிருந்தாற்கூட அவள் இத்தனை துன்பப்பட்டிருக்கமாட்டாள். ஆனால் வீரவாகு என்ற ஒப்பற்ற தம்போனைக் கொடுத்து, மணி மணியாக இரண்டு குழந்தைகளையும் கொடுத்து, பெருஞ் செல்வத்தையும் செல்வாக்கையும் கொடுத்து, சொட்டு சொட்டாய் அவற்றை அனுபவித்துக்கொண்டிருந்த கணத்தில் விறுக்கென்று பறித்துவிட்டால் அது என்ன கதை? அரிசிப்பல் தெரியச் சிரிக்கும் குழந்தையிடமிருந்து யாராவது பொம்மையைப் பறிப்பார்களா? பிறந்த இடமும் அம்மாள் அருள் பாலிக்கும் இடம். புகுந்த இடமும் அம்மாள் கோலோச்சும் இடம். ஆனால் ஒரு இளம் பெண்ணின் வாழ்க்கை சந்தி சிரிக்கிறது. பங்கயம் அழக்கூடாது என்றுதான் நினைத்தாள்.
“சாது, சாது, சாது”
வெளியே ஆட்கள் சத்தம் கேட்டது. பங்கயம் சேலைத்தலைப்ப்பால் முகத்தைத் துடைத்தபடி யோகுவையும் அழைத்துக்கொண்டு வெளியேறினாள். சிங்கள யாத்திரிகள் பலர் வெள்ளை உடையும் மலர்த்தட்டுமாய் நன்றாக முதுகு வளைத்தும் குனிந்தும் ஆமத்துறுவை வணங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள். யோகு அங்கு வந்து நின்ற சிறுமி ஒருத்தியை வியப்போடு பார்த்தான். வெள்ளை வேட்டி கட்டி, மேலே பொங்கிய கை வைத்த ரவிக்கை அணிந்து, மெல்லிய தொந்தியோடு கும்பிட்டு நிமிர்ந்த அச்சிறுமி, யோகு தன்னையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றதை உணர்ந்து, அவனிடம் திரும்பிச் சிரித்தாள். இடதுபுறம் தெத்திப்பல் தெரிந்தது. அப்பா வெளியூருக்குப் போய் அம்மாவைக் கலியாணம் செய்து கூட்டி வந்ததுபோலத் தானும் வளர்ந்து இவளைத் தேடிப்போய்க் கலியாணம் செய்துவரவேண்டும் என்று யோகுவுக்கு சடுதியாக ஒரு கற்பனை வந்தது. தன் வயதுக்கு விளையாடுவதற்கு ஒரு துணை கிடைக்கும். கூரை வீடு கட்டிய பின்னர் சாமியறையில் பெரிதாக ஒரு புத்தர் சிலையை இவளுக்காக வைத்துவிடலாம் என்றும் யோசனை வந்தது. இப்படி வெள்ளை உடை எல்லாம் எங்கள் ஊரின் புழுதிக்குத் தாக்குப்பிடிக்குமா என்ற சந்தேகமும் அவனுக்கு வந்தது. அம்மாவிடம் சொல்லி ஒரு சிறிய சோட்டியைத் தைத்துக் கொடுக்கலாம். அவளது பெயர் என்னவாக இருக்கும்? எப்படிக் கேட்பது? அப்புறம் என்னத்தையெல்லாம் பேசுவது? ஊரில் தங்கி நிற்பாளென்றால் பூரான் வெட்டிக்கொடுக்கலாம். நத்தைப்பாத்தி பற்றியும் இவளுக்குச் சொல்லவேண்டும். காலையில் போட்டுவிட்டு வந்த நத்தைப்பாத்தி இப்போது கலைந்துபோயிருக்கும் என்ற எண்ணம் வந்தது. சுற்றிவர வரிச்சு கட்டியிருந்தால் ஒரு வேளை அவை ஏறித் தப்பமுடியாது. நத்தைகள் கிழங்கு போடுமா என்று அம்மாவிடம் கேட்க நினைத்தது மறந்துபோய்விட்டது.
“அம்மோய், நத்தைப்பாத்தி போட்டா கிழங்கு வருமா?”
“என்னடா அலம்புற? இவையளுக்கு முழிவியலமா நிக்காம போவம் வா”, பங்கயம் அவனை இழுத்துக்கொண்டு பக்கவாட்டுப் படலையால் வெளியேறினாள்.
“ஒரு கிழமை தாரும் பங்கயம். நான் காசை பிரட்டிக் குடுக்கிறன்.”
ஆமத்துறுவின் குரல் தொடர, அவள் திரும்பி அவரைப்பார்த்து நன்றியுடன் புன்னகைத்துவிட்டு வடக்கு வீதியில் இறங்கி நடக்கத்தொடங்கினாள். அம்மாள் கோயில் பூசை ஆரம்பிக்கும் நேரமிது. போய்க் கும்பிட்டுவிட்டு திருவிழாவுக்குக் கடைபோட சங்கரப்பிள்ளையரிடம் அனுமதி கேட்கவேண்டும். அந்தாளைப் பார்த்துப் பேசவேண்டும் என்று நினைக்கவே அவளுக்கு குதத்துக்குள் பனங்கருக்கைச் செருகுமாற்போலக் கூசியது. அவள் அனிச்சையாகத் தன் சேலையை இழுத்து மார்பை மூடிவிட்டாள். இந்த நாயளையெல்லாம் கடிச்சு விசமேத்திக் கொல்லாமல் உண்ட பக்கத்திலேயே வச்சிருக்கிறியே நாகபூசணி? ஒரு ஞாயம் தருமமே கிடையாதா? உனக்கு மருமகளா வந்ததாலத்தான் என்னோட நீ மாமியார் ஆட்டம் ஆடுறியா? சிங்க வாகனத்தில சுத்தித் திரிஞ்ச உண்ட மருமகள் இப்பிடிப் பிஞ்ச செருப்போடு அலையிறதை எப்பிடி உன்னால் பொறுத்துப்போக முடியுது? ஒரு ஊருக்கு ஒரு அம்மாளாச்சிதான் எண்டு நினைச்சியா? ஊர்ப் பொம்பிளையளோட கூட்டுச் சேர்ந்து என்ர மனுசனுக்கு சூனியம் வச்சும் கொண்டதும் நீதானா? பொறுங்கடி. உங்கள் எல்லாருக்குமே சேர்த்து நான் மொத்தமா ஒரு சூனியம் வச்சுக்காட்டுறன். இல்லாட்டி எண்ட பிள்ளையள் உங்களுக்கு வைப்பாங்கள்.
“அம்மாச்சி… நாங்களும் பர்மாவிலயிருந்து ஒரு புத்தர் சிலையை கொண்டு வந்து வீட்டில வைப்பமா? வடிவா வித்தியாசமா தங்க நிறத்தில சொலிக்கிறமாதிரி”
“உண்ட கொப்பர் கட்டிக் குடுத்த வீட்டிண்ட திறத்துக்கு புத்தர் ஒண்டுதான் இல்லாத குறை.”
பங்கயம் யோகுவை அதட்டியபடியே வேகமாக நடந்தாள். யோகு கடற்கரையில் எம்பி நிற்கும் முருகைக்கற்களை மிதிக்காமல் கவனமாகத் தாண்டித் தாண்டி ஓடினான். நடு நடுவே பாறைகளைப் புரட்டிப் பார்த்து மட்டிகள் ஒட்டிக்கிடக்கின்றனவா எனச் சோதித்தான். ஒரு பாறைமீது அகலவாயன் ஒன்று நின்றதைக் கண்டான். அது ஒரு நத்தையைத் தன் அலகால் பிடித்து நீரில் அதனை நன்றாக உதறிக் கழுவியது. பின்னர் தன் கால்களின் இடுக்கில் அதனை வைத்தபடி நிதானமாக அதன் ஓடுகளை உடைத்து, உள்ளிருந்த சதையைக் கொத்தித் தின்றது. இத்தனை நடந்தும் அந்த நத்தை ஏன் தன் கூட்டை விட்டு வெளியே வர முயற்சி செய்யாமல் உள்ளேயே அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தது என்று யோகு ஆச்சரியப்பட்டான். சிறு குரல்கூட அது எழுப்பவில்லை. யோகுவுக்கு ஏனோ விகாரைக்குள் சாதுவாட்டம் அமர்ந்திருந்த பர்மா புத்தரின் முகம் ஞாபகத்துக்கு வந்தது. இப்போது பனை உச்சியில் ஓய்வெடுத்துக்கொண்டிருந்த மேலும் சில அகலவாயன்கள் இந்த நாரையோடு கூட்டுச்சேர்ந்தன. அவ்வளவு உயரத்திலிருந்து குதித்துப் பறக்கும்போது அவற்றுக்குப் பயமாக இருக்காதா என்று அவன் ஆச்சரியப்பட்டான். பறக்கும்போது கீழே பார்க்காமல் மேலே வானத்தைப் பார்த்தபடியே பறந்தால் பயம் அவ்வளவாக இருக்காது என்று தோன்றியது. தரையிறங்கிய அகலவாயன்கள் எல்லாம் நத்தைகளைத் தேடிக்கண்டுபிடிப்பதும் கழுவுவதும் தம் அலகுகளால் நத்தையோட்டை உடைத்து தின்னுவதுமாய்ப் பரபரப்பாக இயங்கின. சில தாம் கழுவிய நத்தைகளை அலகிலும் கால்களிலும் பிடித்தபடி பனை உச்சிக்கே திரும்பிச்சென்றன. அங்கே கூடுகளில் அவற்றின் குஞ்சுகள் நத்தை இரைக்காகக் காத்துக்கிடக்கக்கூடும். யோகுவுக்கு தன் நத்தைப் பாத்தியின் நிலைமை என்னவாயிருக்கும் என்று கவலை வந்திருந்தது. ஒரேயொரு நத்தைத்தின்னி அவற்றைப் பார்த்துவிட்டால் தொலைந்தது. தன் நத்தைகளை எப்படி இந்தத் தின்னிகளிடமிருந்து காத்துக்கொள்வது என்று யோசித்தான். கரகத்தால் மூடிவைக்கலாம்தான். ஆனால் எத்தனை நாட்களுக்குப் பொத்தி வைத்திருப்பது? கடவுள் நத்தைகளுக்கு ஆமையோடு போன்ற ஓட்டைப் படைத்திருக்கலாம் என்று தோன்றியது. ஆமைகள் அளவுக்கு நத்தைகள் அம்பாளை வணங்காமற்போனதால்தான் அவற்றுக்கு இந்த நிலைமையாக இருக்கலாம். அல்லது நத்தைகள் முற்பிறப்பில் ஏதாவது பாவத்தைச் செய்திருக்கவேண்டும். சிலவேளை அவை நத்தைத் தின்னிகளாகவே பிறந்திருக்கக்கூடும்.
“யோகு … இழுபடாம வாடா