அசோகமித்திரனோடு ஒரு மாலைப்பொழுது

அது என்னவோ தெரியாது, கடந்த ஒரு சிலமாதங்களாகவே அசோகமித்திரன் புராணம்தான். ஒலிப்புத்தகத்தில் அவருடைய சிறுகதைகளைக் கேட்டு, அது பற்றிப் பேசுவதற்குத் துணை வேண்டுமென்று சொல்லிக் கேதாவையும் கேட்கவைத்துப் பின்னர் நித்தமும் காலையில் வேலைக்குப்போகையில் ஒரு மணிநேரம் தொலைபேசியில் அவரைப்பற்றியே பேசிக்கொண்டிருப்போம்.

புத்தகங்களை நான் என்றைக்குமே தேர்ந்தெடுத்ததில்லை. மாற்றாக அவையே என்னைத் தேர்ந்தெடுக்கின்றன. வாசிக்குமளவுக்கு என்னைத் தயார்பண்ணிவிட்டே தம்மை அவை என் கையில் ஒப்படைக்கும். எல்லாப்புத்தகங்களுமே தமக்கான வாசகர்களுக்காக இப்படி அலைந்து திரிகின்றன என்றே நினைக்கிறேன். தயாரில்லாதவர் மடியில் அவை போய் விழுவதில்லை. வலுக்கட்டாயமாக அவற்றைப் பலாத்காரம் செய்யவும்முடியாது. அசோகமித்திரனை தொண்ணூறுகளிலும் வாசித்திருக்கிறேன். பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்னர் தண்ணீர் வாசித்திருப்பேன். ஆனால் அவையெல்லாம் நான் தேடிப்போய் எடுத்து வாசித்தது. கடந்த சில வருடங்களாகவே அசோகமித்திரன் எழுத்துகள் என்னைத் தேடிவருகின்றன. நான் விலகிப்போனாலும் நெருங்கிவருகின்றன. வாசிக்கவே நேரம் இல்லை என்று சொன்னாலும் ஒலிப்புத்தகத்தில் திருப்பூர் கிருஷ்ணன் அற்புதமாகக் கதை சொல்லிக்கேட்க வைக்கிறார். அசோகமித்திரன் எழுத்துகள் அவதார் படத்தின் இராட்சத டிராகன் பறவை போன்றது. தன் துணையோடு கொழுவும்வரைக்கும் அது முரண்டு பிடிக்கும். கொழுவிவிட்டால், அப்புறம் அது டிராகன் இல்லை. அன்றில்.

சாலையோரம் சாதாரணமாகக் கிடக்கும் ஒரு சிறு துகளை எடுத்து அதை அற்புதத்தருணமாக்கி, எவருமே எதிர்பாராத விதத்தில் சிறுகதையை முடிப்பதில் அசோகமித்திரன் ஒரு விண்ணர். சாதாரண மனிதர்களின் சாதாரண வாழ்க்கைப்பொழுதுகளை இலக்கியமாக்கியவர் அவர். புலி காளிங்கேயன், எலி, அப்பாவின் சிநேகிதர், சில்வியா என்று அவருடைய சிறுகதைகளின் மனிதர்கள் பலவிதமானவர்கள். நாம் அறியாத செகந்திரபாத்தையும் சென்னையையும் காட்சியில் வடித்தவர்.

“பிரயாணம்” என்ற சிறுகதை. வாசிக்கையில் நாமே குருவாகி, நாமே சீடனுமாகி, நாமே ஓநாய்களுமாகி நாமே அணையும் தீப்பந்தங்களாகி கதை முடிவின் அற்புதத்தருணத்தை நம்பமாட்டாமல் திரும்பத்திரும்ப வாசித்து என்று ஒரே கதையிலேயே தலைவர் அவ்வளவு அனுபவங்களைக் கொடுத்திருப்பார். இப்படி இருநூறு சிறுகதைகள். இந்தாளுக்கெல்லாம் சாவே கிடையாது. ஒரு கதையில் ஒரு வரியை வாசித்தாலே போதும், மரணச்செய்தி வெறும் வதந்தி என்பது புரிந்துவிடும்.

உலகின் அத்தனை எழுத்தாளர்களும் ஏதோ ஒரு புள்ளியில் அபத்தங்களைக்கண்டு விசனமுற்று நையாண்டி செய்தேயிருப்பார்கள். நிக்கோலே கோகல், தோஸ்தாவஸ்கி, டக்ளஸ் அடம்ஸ், ஜோர்ஜ் ஒர்வல், தெரி பிரச்சட் என்று எல்லோரிடமுமே நக்கல் தலைவிரித்தாடும். தமிழில் அதனை ஆரம்பித்துவைத்தவர் புதுமைப்பித்தவன். அடித்து விளையாடியவர் அசோகமித்திரன். இப்போதுகூட "தமிழின் அற்புதமான முதன்மைக் கதை சொல்லிகள் அவர்கள் இருவரும்தான்" என்று சொன்னால், “நல்லவேளை, நான் செத்துத் தொலைஞ்சிட்டேன்.” என்பார்.

“அசோகமித்திரன் சிறுகதைகள்” என்று ஒரு கூட்டம் போட்டு, ஐந்துபேர் சுற்றியிருந்து அவருடைய சிறுகதைகளைப்பற்றி மணிக்கணக்காகப் பேசிக்கொண்டிருக்கவேண்டும் என்பது ஒரு நீண்டநாளைய ஆர்வம். இந்தத்தருணத்தைவிட அதனைச் சிறப்பாகச் செய்வதற்கு வேறு சந்தர்ப்பம் கிடைக்கமாட்டாது. மரணச்செய்தி அவரை மீள்வாசிப்புச் செய்யும் சந்தர்ப்பத்தைக் கொடுத்துள்ளது. எதுக்கு ஆறப்போடுவான்?

நாளை மறுதினம் ஞாயிறு மாலை நான்கு மணிக்கு இங்கே மெல்பேர்ன் எப்பிங்கிலிருக்கும் எங்களுடைய வீட்டு குட்டி நூலகத்துக்கு முன்னே உட்கார்ந்து அசோகமித்திரனோடு அளவளாவலாம்.

எழுத்தாளர் முருகபூபதி அசோகமித்திரனோடு அவருக்கிருந்த நட்புப்பற்றியும் அவருடைய வாழ்வுபற்றியும் பகிர்ந்துகொள்கிறார். கேதாவும் நானும் அசோகமித்தரன் கதைகள் எமக்குக் கொடுத்த அனுபவங்கள்பற்றிப் பகிரப்போகிறோம். கூடவே அவருடைய சிறுகதை ஒன்றை வாசிப்பதாகவும் எண்ணம். இன்னும்பலவும் செய்யலாம்.

அசோகமித்திரனோடு ஒரு ஞாயிறு மாலைப்பொழுதை செலவு செய்ய ஆர்வமிருப்பின் அறியத்தாருங்கள்.

மகாகலைஞனுக்கு சிரம்தாழ்த்திய அஞ்சலிகள்.